Proloog

Het is zaterdag- op zondagnacht 21-22 maart in een klein plaatsje buiten Luik waar we met de zwemvereniging verblijven voor een internationale zwemwedstrijd in Seraing.

Kim ligt een groot deel van de nacht te huilen op ons kamertje omdat ze pijn heeft in haar knie. Ik voel me machteloos. Iedereen slaapt en ik heb geen pijnstillers bij me.

Verklaren kan ik het echter niet. Overdag lijkt Kim weinig last te hebben, maar 's nachts (juist als er geen belasting is op het been) heeft Kim pijn. Ik heb intussen redelijk wat ervaring in de loop der jaren rondom blessures in de (zwem)sport, maar deze 'blessure' past op de een of andere manier niet.

Voor de zekerheid maar besloten om Kim terug te trekken van de wedstrijd op zondag. Verontwaardiging bij Kim: "Ik kan best zwemmen!". Ik snap er niets meer van: van het tafereel gedurende de nacht is niets meer terug te zien (behalve een bleek gezichtje, maar ja, wat wil je als je het grootste deel van de nacht hebt wakker gelegen).

Houdt Kim me nu voor de gek? Nee, daar geloof ik niet in. Daar heeft het nachtelijk avontuur te lang voor geduurd...

Maar wat het dan wel is? Geen idee.

Het besluit was dan ook vrij eenvoudig om verder te gaan kijken via de huisarts (en mogelijk fysiotherapie/kinesie) op het moment dat we weer terug zouden zijn in Nederland...