Ongeneeslijk...

De titel zegt al voldoende. Meer woorden zijn eigenlijk niet nodig...

Na afloop van de eerste chemoreeks kreeg Debbie te horen dat er geen nieuwe tumoren zijn ontdekt naar aanleiding van de botscan. Maar dit was eigenlijk niet zo belangrijk, want de boodschap die erop volgde was het des te meer...

De aangetroffen uitzaaiingen in Kim haar longen zijn aan de rechterlong nog wel te isoleren, maar aan de linkerlong is de uitzaaiing te groot en kan dit niet operatief verwijderd worden.

De daarbij uitgesproken levensverwachting varieert op basis van de informatie die de artsen nu hebben tussen een aantal maanden en een jaar, afhankelijk hoe de chemo zal aanslaan...

Aangezien deze boodschap alleen aan Debbie was gegeven stonden wij voor het dilemma: (voorlopig) verzwijgen voor Kim en haar daarmee haar hoop niet ontnemen of haar toch ook op de hoogte brengen...

Gezien het feit dat dit bericht op het blog is geplaatst, is het duidelijk dat we dit uiterst moeilijke nieuws hebben gebracht naar Kim. Voor mij was dit mijn zwa(a)r(t)ste dag in mijn leven om deze boodschap samen met Debbie te brengen en de ontreddering te aanschouwen van onze Kim.

Snel daarna hebben we ook Tim op de hoogte gebracht zodat we deze last samen kunnen dragen en er goed voor Kim kunnen zijn in de komende tijd. Natuurlijk is het voor hem ook een grote klap.

Vervolgens hebben we de nabije familie op de hoogte gebracht en de school waar Tim de volgende dag weer 'gewoon' naar school ging.

Inmiddels zijn meerdere mensen op de hoogte maar tot nu hebben we nog niet de moed kunnen opbrengen deze boodschap aan het blog toe te vertrouwen. Ik ben er letterlijk ziek van. Daarom ook even weg van het werk gebleven om het nieuws, zoveel als mogelijk is, te verwerken

Dank daarom ook aan de steunbetuigingen die we hebben mogen krijgen. We gaan samen met Kim vechten om de komende periode zo mooi mogelijk te maken en het is ons duidelijk dat we hierin niet alleen staan. Dank daarvoor.