Een onverwachte Kerst
Dit jaar hadden we Kerst thuis gepland met de wetenschap dat het hoogstwaarschijnlijk de laatste Kerst van Kimberley zal zijn. Voor het kerstdiner hadden we de directe familie uitgenodigd om samen te genieten van een kerstkalkoen.
Helaas kreeg 'samen' een iets andere invulling dan we ons van te voren hadden voorgesteld...
Afgelopen weken kenmerkten zich door een opgewekte en naar omstandigheden actieve Kim, maar plotseling kwam hier verandering in. Één van haar pijnstillers gaf vervelende bijwerkingen, waardoor op 20 december gekozen werd voor een andere pijnstiller, de start van morfine...
Wegens aanhoudende misselijkheid zijn we vanaf vrijdag 23 december begonnen met het toedienen van een medicijn dat heel geleidelijk de misselijkheid moet bestrijden. Dit werd via de poort-katheder toegediend.
Door de morfine kon je zien dat Kim toch wel gedrogeerd was en Kerstavond was ook een beetje lastig. We hebben laat op de avond nog cadeautjes uitgepakt, maar het was allemaal heel vermoeiend voor Kim.
Kerstochtend 25 december werd Kim wakker met vreselijke pijnen, die het noodzakelijk maakten om de hoeveelheid morfine langzaam te verhogen. In plaats van pillen werd ook nu wer gekozen om vloeistof toe te dienen via de poort-katheder, zodat de pijnstiller heel geleidelijk opgenomen kan worden in het lichaam.
Helaas moesten we gedurende de dag al de concentraties verhogen om de pijn te kunnen blijven onderdrukken. Onwelkom bij-effect was natuurlijk dat Kim helemaal versuft was en hierdoor nauwelijks iets heeft meegekregen van de Kerst zelf. Volgens haar waren opa en oma waren niet blijven slapen en wist ze de volgende dag niet meer van wie ze welke cadeaus had gekregen...
Helaas hebben we daarmee ons kerstdiner moeten 'vieren' met een lege stoel, maar Kim heeft wel de hele dag bij ons in de woonkamer liggend op de bank doorgebracht. Hierdoor smaakte mij het diner maar half en kon ik tijdens het hoofdgerecht eigenlijk geen hap meer door mijn keel krijgen...
Ook tweede kerstdag begon met flinke pijnen waardoor opnieuw aanpassingen nodig waren voor de dosering pijnstilling.
Nu, inmiddels op 'derde' kerstdag, hebben we opnieuw de dosering verhoogd en er lijkt nu enige vorm van stabilisatie te zijn: de pijnscheuten zijn vanmiddag en vanavond onder controle geweest. Alleen de misselijkheid is nog lastig, maar Kim toont eetlust. Dus ze vecht nog heel hard!
Geen idee hoe lang dit pad zal mogen zijn, maar het is duidelijk dat we nu een onomkeerbare weg zijn ingeslagen... Een zwaar emotioneel moment voor ons allemaal.
Zo is onze Kerst toch onverwacht anders gelopen dan we ons voorgesteld en gehoopt hadden.