Blij, maar vaak ook veel verdriet

Dagen gaan voorbij en zijn vermoeiend, laat ik vooral voor me zelf schrijven en Kim. Kim vecht keihard om maar zolang mogelijk bij ons te kunnen blijven. En dat is zeker niet gemakkelijk om aan te zien. Je ziet een meisje dat keihard vecht maar haar lichaam laat het steeds een beetje meer afweten. Het is inmiddels alweer 19 Februari, en de afgelopen week zijn we eigenlijk elke dag een keer met de rolstoel naar buiten gegaan, het weer was heel goed dus het ging prima. Kim heeft mij getrakteerd op een heerlijke lunch in de stad met een super cappuccino. Zei eet met kleine hapjes maar klein is op dit moment fijn.

Op vrijdag is ze ook nog even haar klas gaan bezoeken op school, ze waren blij verrast haar te zien. niemand had nog gedacht dat ze naar school kon gaan maar zij wilde nog graag een keer gaan, dus dat hebben we gedaan. Ook dit weekend nog even bezoek gehad van kennissen uit Den Helder die even in de buurt waren. Zelf zijn wij er nog even een avondje met zijn tweetjes uit geweest en dat kon omdat opa en oma Janssen even voor onze kids hebben gezorgd.

Verder wil ik laten weten dat het met ons als gezin goed gaat en dat we samen door deze moeilijke tijd gaan. Kim is veel moe en kan momenteel moeilijk praten, ook de kracht om ergens tegen in te gaan heeft ze niet meer. we doen zoveel mogelijk ons best om het haar zoveel mogelijk naar de zin te maken, maar vaak betekend dit dat ze het liefst een beetje met rust gelaten word. Spelletjes spelen vind ze nog steeds leuk maar ook dat kost veel energie. Het liefst houd ik alle narigheid bij haar vandaan, maar dat lukt niet door de medicatie heeft ze gelukkig weinig pijn. En ik hoop dat ze in haar hoofdje weinig onrust heeft, ze slaapt nog steeds redelijk rustig. Daar ben ik heel blij om. verder gaan we zo door en hopen we op zo min mogelijk moeilijke momentjes.

Elke dag is er weer een.